Tokugawa döneminde (MS 1603–1868), Japonya’nın büyük bir kısmı ülkenin askeri valisi olan shogun veya onun hizmetlileri tarafından yönetiliyordu. Geri kalanı daimyo olarak bilinen güçlü samuraylar tarafından yönetilen birkaç yüz yarı otonom alana bölündü. Bu alanlarda daimyo, uygun gördükleri yerel köylüler için vergi oranlarını belirlemekte özgürdü. Buna en önemli vergi dahil, nengu, her alanın pirinç veriminin bir kısmını talep etti. 1868’deki kayıtlara göre, nengu oranları bu alanlarda yüzde 15’ten yüzde 70’e kadar çılgınca değişiyordu. Köylülerin maruz kaldıkları oranlar üzerinde herhangi bir etkisi olup olmadığını merak eden Amsterdam Üniversitesi’nden bir siyaset bilimci olan Abbey Steele de dahil olmak üzere bir araştırma ekibi, Tokugawa dönemi boyunca kaydedilen köylü vergisi isyanları ile nengu oranları arasındaki ilişkiyi analiz etti. Bu isyanlar dahil Hanran, tipik olarak binlerce köylüyü içeren büyük isyanlar ve seçilmiş, köylülerin tarlalarını terk ettikleri ve talepleri karşılanana kadar geri dönmemekle tehdit ettikleri kitlesel kaçışlar.
Steele ve meslektaşları, çeşitli faktörleri kontrol ettikten sonra, en yoğun köylü vergisi direnişi türlerini deneyimleyen alanların, ortalama olarak, nengu oranlarının, olmayan alanlardan yüzde 5 daha düşük olduğunu keşfettiler. Steele, “Çalışmamız, köylülerin yaşadıkları yerdeki siyasi gelişmeyi etkileyebildiklerini gösteriyor” diyor. Ekip, ayaklanma ve firarların daha düşük nengu oranlarıyla ilişkili olduğunu bulsa da, köylü direnişinin tek başına vergi oranının düşmesine neden olduğundan emin olamıyorlar. Uygulamada kaydedilen nengu oranlarının nasıl uygulandığı da belirsizdir. Yine de, araştırmacıların bulguları, güçlü yöneticilerin insafına kalmış gibi görünen insanların bile bir vergi indirimi arayışında büyük yollara gideceğini gösteriyor.
İlk Yorumu Siz Yapın